Teleobiektyw

Teleobiektyw to rodzaj wąskokątnego obiektywu fotograficznego. Ma on specjalną budowę optyczną, dlatego też długość obudowy jest w tym przypadku znacznie krótsza niż odległość ogniskowa. Początkowo sama nazwa teleobiektyw odnosiła się do konstrukcji, gdzie długość obiektywu była krótsza niż jego ogniskowa. Dzisiaj tym mianem określa się wszystkie obiektywy do aparatów fotograficznych mające wąski kąt widzenia.

Można powiedzieć, że stworzenie teleobiektywu było techniczną odpowiedzią na wszelkie problemy, które generowały obiektywy długoogniskowe – chodzi tu przede wszystkim o ich rozmiary oraz wagę. Pod względem zasięgu, dostępne na rynku teleobiektywy dzielone są na:

• krótkie (70-100 mm) – często wykorzystywane w fotografii portretowej;
• średnie (100-300 mm) – wykorzystywane do fotografowania sportowców uprawiających takie dyscypliny, gdzie od fotografa dzieli ich niewielka odległość, np. tenis;
• supertele (powyżej 300 mm) – wykorzystywane w fotografii zwierząt i sportów takich jak piłka nożna czy skoki narciarskie.

Istnieje też podział teleobiektywów na stałoogniskowe oraz zmiennoogniskowe – tutaj pod uwagę bierze się możliwość zmiany ogniskowej.

Konstrukcja teleobiektywu

Najprostsze modele teleobiektywów zbudowane są z dwóch grup soczewek. Pierwszą stanowi soczewka skupiająca, która znajduje się w przedniej części obiektywu. Druga soczewka jest rozpraszająca. Ona znajduje się z kolei w tylnej części obiektywu. Na rynku istnieją również teleobiektywy o innej budowie i zwykle określa się je mianem lustrzanych lub zwierciadlanych. W ich przypadku w konstrukcji poza soczewkami znajduje się również układ luster. Lustra te mają różny stopień zakrzywienia. Takie teleobiektywy zwykle są jeszcze lżejsze i mniejsze niż te regularne.

Cechą charakterystyczną pierwszych teleobiektywów była dystorsja poduszkowa. Ten problem udało się rozwiązać po roku 1923, kiedy zaczęto wprowadzać zmiany konstrukcyjne. We wcześniejszych latach za wadę uznawano także silną aberrację chromatyczną, którą zminimalizowano poprzez zastosowanie elementów wykonywanych ze szkła charakteryzującego się niską dyspersją.

Działanie teleobiektywu

Teleobiektyw, podobnie jak obiektyw szerokokątny, został stworzony w celu zwiększania zakresu ogniskowej obiektywu. Długa ogniskowa powiększa obraz w taki sposób, że na fotografii mieści się jedynie niewielka część fotografowanego obiektu. Te specyficzne obiektywy będą więc przybliżały obraz.

Często do opisywania parametrów teleobiektywów wykorzystuje się umowną wartość nazywaną przybliżeniem. To określenie jest spotykane przede wszystkim w starszej literaturze dotyczącej fotografii i oznacza ono liczbę, o ile ogniskowa konkretnego teleobiektywu jest większa od ogniskowej obiektywu standardowego.

Chociaż w tego rodzaju obiektywach stosuje się wysokie wartości przysłony, które są osiągalne przy takich rodzajach układów optycznych, to znakiem charakterystycznym zdjęć wykonywanych teleobiektywami jest płytka głębia ostrości. Dzieje się tak, ponieważ w ich przypadku wzrasta skala odwzorowania.