Format RAW

RAW (ang. surowy) – inaczej cyfrowy odpowiednik negatywu, jest formatem służącym do zapisu danych bez nagłówków. Dane te, np. o cieniach i światłach, pochodzą ze światłoczułej matrycy aparatu fotograficznego i nie są poddane żadnemu przetworzeniu czy obróbce, oprócz cyfrowej. Dołączona do nich jest informacja o ustawieniach aparatu w momencie zrobienia zdjęcia.

W odróżnieniu od formatu JPG, który kompresuje zdjęcie (dzięki temu zajmuje ono mniej miejsca na karcie pamięci), pliki RAW zajmują dużo więcej miejsca. O ile zdjęcia JPG możemy edytować na urządzeniu robiącym zdjęcie pod względem np. balansu bieli, nasycenia czy redukcji szumów (odpowiednie opcje JPG ustawimy jeszcze przed zrobieniem zdjęcia), o tyle nad drugimi pracować możemy jedynie na komputerze, za pomocą edytora. I właśnie duży rozmiar oraz konieczność obróbki na komputerze są jedynymi wadami RAW. Do niewątpliwych zalet zaliczyć można pełną kontrolę jaką mamy podczas obróbki zdjęcia RAW do JPG. Sama konwersja do JPG, z racji tego, iż RAW nazywany jest negatywem, zwana jest wywoływaniem. Możemy również odzyskać większą liczbę informacji zapisanych przez matrycę. Nie ma również znaczenia, jeśli zdjęcie będzie prześwietlone lub niedoświetlone o dwie wartości przesłony – detale można będzie odzyskać podczas obróbki na komputerze.

Format RAW posiada duży zakres tonalny, nie ma kompresji stratnej (czyli nie dającej gwarancji, że informacja odtworzona będzie zgodna z oryginałem), a także ma zwykle 12 (68 miliardów kolorów) lub 14 bitów (4 biliony kolorów) na piksel (JPG posiada jedynie 8 bitów na piksel, co daje 16 mln kolorów).

Pomimo, że obecnie każda firma produkująca aparaty cyfrowe stosuje własne formaty RAW, które nie są zgodne z pozostałymi. Dla przykładu – Canon stosuje .crw i .cr2, Fuji .raf, Minolta .mrw, Olympus .orf, a Sony – .arw, .srf i .sr2. Firma Adobe postanowiła zmienić ten trend tworząc nowy format – .dng (ang. digital negative), który ma stać się uniwersalnym formatem RAW. Pierwszą firmą, która zastosowała nowy format był Pentax (modele K10D, K200D oraz nowsze), następnie Casio, Leica, Ricoh i Hasselblad.

Oprócz znacznego wyboru aparatów, które obsługują RAW, do wyboru mamy także wiele programów służących obróbce. Od skomplikowanych i najbardziej znanych jak Photoshop czy PaintShop Pro, po Adobe Lightroom, Lightzone, czy darmowe RAW Shooter Essentials, DCRAW lub RAW Therapee. W niektórych przypadkach, po zakupie aparatu cyfrowego, znaleźć możemy dołączony przez producenta program do obróbki.